🍁 رویای من میان برگ‌های سرخ 🍁

گاهی دنیا یه گوشه‌ای برای خودش مکث می‌کنه... مثل اون جنگل نارنجی، با بوی خاک نم‌خورده و فرشی از برگ‌های سرخ. نه پاییز بود، نه بهار. فقط من بودم و صدای آبشاری که از دور، آوازی سپید می‌خوند. ایستادم و زیر لب گفتم: «عجیبه... انگار تو همین‌جایی، حتی وقتی نیستی.» بعد با خنده‌ای خجالتی زمزمه کردم: «کاش این جنگل رازمو لو نده.» پا‌هام آماده‌ی رفتن بودن، اما نگاهم هنوز دنبال صدای آب. احساس کردم همه‌چی یه خاطره‌ست...

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها